Waarom ik een hekel heb aan poseren...

En dat ik volgens mij niet de enige ben.

Poseren, waarom heb ik er zo een hekel aan? Een hekel aan zelf poseren, maar ook aan poseren met bruidsparen, met kinderen, baby's, families en ga zo maar door. Simpelweg doordat het zo nep voelt. Met poseren haal je echt niet naar boven wie ik ben en waar ik voor sta. Je krijgt hooguit het 'perfecte plaatje' waar ik totaal niks om geef. Want laten we heel eerlijk zijn.. ik ben dus verre van perfect.

Maar er zit meer achter. Wanneer je gaat poseren, dan zet je iets in scene, en wanneer je er later op terug kijkt, dan is dat je herinnering. Je kan het uiteraard wel zo leuk mogelijk maken, en dat doe ik ook tijdens de shoot, maar het blijft poseren.

Laat ik toch beginnen met uitleggen waarom ik het wel doe op een trouwdag:

1. Mocht ik nou niks hebben waarop jullie helemaal in vol ornaat op staan, dan hebben we deze nog. Het staatsieportret voor oma noemen wij het. En eigenlijk heel suf, maar tevens mijn back-up plan.

2. Het meest belangrijke waarom ik dit doe; is zodat jullie eventjes tijd hebben voor elkaar. Een trouwdag is net een storm waarin je meegezogen wordt en dan hoor ik heel vaak terug hoe fijn het is om weer eventjes 'alleen' te zijn.

3. Tenslotte doe ik het om jullie even aan het lachen te krijgen en te laten ontspannen. Ik ben dus bezig een geposeerd moment - spontaan te maken. Wanneer alles meewerkt (licht, omgeving en moment!) dan kan ik daar echt wel in op gaan.

Denk nou dus niet meteen: ohhh Kim vind het helemaal niet leuk om te doen! Nee dat is het echt niet. maar het is wel het minste wat bij mij als fotograaf past, net als de groepsfoto's. Maar dat neemt niet weg dat ik het belang van deze foto's niet waardeer.

Deze aanpak hanteer ik dus ook met familie fotografie en daar gaat het zelfs nog wat verder. Ga je met je gezin op de foto dan is de ervaring net zo belangrijk. Nogmaals, foto's zijn herinneringen en die herinnering moet leuk zijn. En ik ga erg ver om dat ook uit te voeren.

Zo heb ik een aantal 'regels' :-):

1. Je zet je mobiel uit, liever nog laat hem thuis want het staat niet zo mooi in je broekzak en wanneer je over het gras gaat rollen raak je hem kwijt.

2. Ja je mag je kinderen 'mooi' aankleden maar ga alsjeblieft niet heel de tijd aan je kind lopen plukken! Er is niks frustrerender dan wanneer ik een geweldige foto van een kind maak die helemaal zichzelf is en in het moment, en dat daar dan een ouder op staat met een gezicht die daar nu zacht gezegd niet op aansluit.

3. Laat los!!! Natuurlijk hebben wij als ouders regels en daar ben ik helemaal voor. Maar toch merk ik, dat wanneer je deze regels compleet los laat en niet ingrijpt, de kinderen het meeste plezier hebben. Mijn grens? Wanneer het gevaarlijk wordt, dan grijpen we in.

Tijdens een familie shoot probeer ik dus alles zo on-geposeerd vast leggen. Ik ren ook rond, rol over de grond en klim in bomen wanneer het moet. Toch grijp ik af en toe wel in. Ik vind het namelijk een uitdaging om een familiefoto te maken waarop iedereen spontaan in de camera kijkt. Wanneer dit nu echt niet lukt geldt ook hier: ik waardeer het belang van een familiefoto en moet het echt nodig zijn laat ik mensen toch even poseren. Maar altijd zo kort en 'leuk' mogelijk.

Een andere reden waarom ik niet van poseren hou, gaat wat dieper. Toen ik begon met fotograferen heb ik een tijdje model fotografie gedaan. Achteraf merkte ik hier al dat ik niet gelukkig was wanneer het te geposeerd over kwam. Ik kan er niks mee.. ik voel er niks bij... En wat de maatschappij vraagt van deze jonge mensen.. niet gezond zeg maar.

Tegenwoordig zitten ook mijn kinderen op mijn mobiel en tablet (af en toe) en zitten ze in de leeftijd waar uiterlijk en wat andere kinderen vinden steeds belangrijker wordt. Daarom hecht ik zo veel waarde aan: in het moment zijn, ten opzichte van: gestylde of geposeerde foto's. Deze nieuwe generatie groeit op met selfies, met gezicht filters, met uiterlijke schijn. Ze zitten meer binnen, weten zichzelf steeds minder te vermaken en zitten te veel op hun mobiel (waar ze waarschijnlijk op social media zitten en alleen maar zien hoe leuk iedereen het heeft.)

Ik hoop echt dat ik met mijn meiden naar buiten blijf gaan. Ze op de foto blijf zetten wanneer ze ontdekken en plezier hebben. Dat ze mogen zijn wie ze zijn en zich niks aantrekken van anderen. Dat ze genieten van simpele dingen zoals de zon die schijnt, het geluid van de zomer, een mooi lied, zonsondergangen en vooral heel veel spelen met andere kinderen.

Laten we het daarom 'echt' houden mensen. Laten we volop leven en genieten van wat we hebben en van wat er is. Laat je alsjeblieft niet gek maken door al die 'perfecte' plaatjes om je heen. Het zijn de momenten, groot of juist heel klein, die onze herinneringen vormen. En als we later grijs en oud zijn (laten we hopen dat we het halen), dat we terug blikken op een echt leven, vol met dierbare herinneringen.