Destination Wedding France

Eind mei ben ik afgereisd naar Zuid-Frankrijk, voor de super romantische en te gekke destination wedding van Tanja en Miky. Maar hoe is het nou echt? Is het echt zo romantisch om als trouwfotograaf naar het buitenland te gaan? Het leek mij wel eens leuk om eerlijk te vertellen hoe het is, en wellicht wat tips te kunnen delen.

Ik ben een avonturier, ik hou van reizen en ik vind het heerlijk om af en toe alleen te zijn. Ik staar graag uit het raam van het vliegtuig om de wereld onder mij voorbij te zien komen. En zo romantisch stapte ik de wereld van Destination Weddings in. Phoe wat was ik naïef!

Het is namelijk vooral heel veel geregel. Welke spullen neem ik mee? Passen mijn camera's en lenzen wel in de hardcase koffer? Oeps ik zie dat hij iets te groot en te zwaar is voor de handbagage dus toch maar mijn rugzak mee. Dit soort dingen kunnen mij echt zo bezig houden.. Ik ben namelijk graag goed voorbereid, en ondanks dat ik niet zenuwachtig ben voor het fotograferen zelf, kan ik wel wakker liggen van dingen als: Wat als mijn spullen niet mee mogen of kapot gaan.. enz enz

Tijdens een vlucht of reis heb ik normaal gesproken een enorm vrij en gelukzalend gevoel.. maar ik heb inmiddels twee kleine kinderen en voor het eerst bekroop me de gedachte: "Wat als er nu iets met me gebeurd?" Hmmm reality check dus.. ik ben geen jonge tiener meer.. ok dan..

En dan de huurauto.. uiteraard loopt de vlucht uit, waardoor mijn ideale plaatje van rond etenstijd aankomen in de soep loopt, maar eerst moet ik nog die verrekte auto zien te vinden. Eindelijk na uren in de rij staan zit ik er in, klaar voor vertrek. Maar hoe werkt die ingebouwde navi nou? Hij werkt echt compleet anders en ik kan het volume knopje uiteraard niet vinden. Dus met gevaar voor eigen leven schreur ik door Nice, waar ik een engeltje op mijn schouders heb gehad toen ik heel eventjes op de verkeerde weghelft terecht kwam.

Ik kom uiteindelijk zwaar bezweet en een illusie armer aan in het hotel, eindelijk kon ik even ontspannen. Maar echt goed slapen doe je niet want de volgende ochtend moet je weer paraat zijn. Iets waar je ook niet bij stil staat is het weer. Door mijn eerdere ervaring in Spanje wist ik inmiddels dat een goede laag zonnecrème niet overdreven is. Mijn geluk kon niet op toen het de volgende dag dus bewolkt bleek te zijn.. ik weet het.. jullie bruiden dromen van een stralende dag, maar geloof mij: bewolking is zo veel fijner voor een fotograaf (althans voor mij).

De ochtend van de bruiloft stond ik al vroeg paraat, maar ik hoefde pas bij Tanja te zijn rond 11 uur.. zo laat ben ik zelden in Nederland bij een bruid dus ik wist even niet wat ik er mee aan moest.. wat rondstruinen maar, en de gok nemen om de trouwlocatie alvast te gaan bezoeken. Iets wat ik graag van te voren doe. daar hebben we het weer, goed voorbereid zijn.. dit is lastiger in het buitenland, dus vanaf nu plan ik mijn tijd ook een stuk ruimer. Gelukkig was het vanaf het begin tot het einde genieten! Want wat hebben we gelachen!

Na de ceremonie, heerlijk met de voeten in het zand, gingen Tanja en Miky nog op een rotsje staan. 'Kijk' zegt Miky, 'daar kunnen we wel staan, mooi romantisch half in de zee'. Ik dacht nog in mezelf.. 'He? Dat is een meter in het water, hoe willen ze dat doen?' Nou gelukkig is Tanja het type bruid wat wel ergens tegen kan, en dat ze dus zeiknat werd mocht de pret niet drukken! Ik heb nog nooit zo gelachen tijdens een shoot. En ik denk dat deze jurk wel een heel leuk verhaal te vertellen heeft in spreekwoordelijke jurken land.

De volgende dag moest ik een keuze maken: of alvast de foto's selecteren, en een slideshow maken, of het pondje pakken naar Saint-Tropez. Professioneel als ik ben (en wetende dat ik een paar dagen erna met mijn gezin op vakantie zou gaan), heb ik gekozen voor werken. Lekker in een strandtentje aan zee dacht ik nog! Ja, het was lekker, maar om even door 4000 foto's te gaan op je laptopje waarvan het scherm een beetje moeilijk te zien was, is niet aan te raden. Net op tijd was ik klaar! Hop de auto in en weer terug scheuren naar Nice voor de vlucht terug waar ik weer veilig (en erg laat) terug in mijn eigen bedje lag.. Helaas heb ik het de dag daarop moeten bekopen met de grootste migraine aanval ever..

Was het de moeite waard? Ja meer dan ooit! Is het iets waar ik mij in wil gaan specialiseren? Nee.. Nu is niet het moment, en ook niet meer in mijn eentje. Ik hou nog steeds van reizen, maar het is niet zo 'leuk' als sommigen het je doen laten denken. Dat kan het denk ik wel zijn wanneer je a: niet alleen gaat, b: een ruime planning met extra dagen voor jezelf inplant c: dit niet maandelijks doet.

Ik ben weer een ervaring rijker en een illusie armer. Ik richt me voorlopig lekker op Nederland voor bruiloften en gelukkig gaan de boekingen al aardig goed!

En jij? Hoe zie jij een destination wedding voor je? Zie jij op tegen het regelen van je bruiloft abroad?